Deze keer een lange Blog over een ontmoeting met een dame uit Overveen die ons veel kan leren over het hebben van een eigen identiteit maar vooral over leren luisteren naar elkaar.
Marian, dank voor je deelname aan Negatief Project ! Je bent een ware inspiratie voor iedereen.
Ik wens jullie veel leesplezier met deze eerste officiële deelnemer aan Negatief Project.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Zaterdagochtend rond kwart voor tien in de ochtend rij ik Haarlem binnen.
Het zonnetje schijnt door de voorruit van mijn auto en op de radio speelt een liedje van Abba.
Ik rijd langs het Spaarne. Ik zie het gebouw wat ik herken van vroeger uit mijn jeugd. Het gebouw
van Droste Cacao. De geur van gebrande cacaobonen vult onbewust mijn geheugen en neus en
neemt me mee naar mijn tienerjaren toen ik nog in IJmuiden en Haarlem woonde. Lang geleden,
bijna een leven lang terug. De geur van historie lijkt het wel. Nu zijn het appartementen en geen
echte geur meer te bekennen, maar de herinnering blijft en stemt me tevreden.
Ik ben op weg voor Negatief Project naar Overveen. Naar Marian. Marian nam een aantal weken
geleden contact met me op omdat de dochter van een vriendin haar gewezen had op mijn
website Negatief Project en dat echt iets voor haar vond.
Marian heeft een verhaal te vertellen. Een verhaal wat gaat over kracht, sterkte, volharding maar
vooral over geluk halen uit dingen die het leven je brengt en geeft.
Ik was nieuwsgierig geworden en had een afspraak gemaakt met Marian. Op een
zaterdagochtend in December ergens tussen tien uur en half elf zou ik bij haar zijn. Ik ben te vroeg
en wacht nog even op de parkeerplaats tot de klok 5 over 10 aangeeft en wandel naar haar
voordeur en druk op de bel.
Voor mijn gevoel duurt het even voor Marian open doet. Ik zal toch niet te vroeg zijn?
De deur zwaait open en ik wordt verwelkomd door een dame met een mooi klein hoedje op en
een stralende glimlach op haar gezicht.Ze nodigt me uit om binnen te komen en vol verwondering
sta ik in een wat kleinere huiskamer die direct sfeer uitstraalt door alle dingen die ik zie. Foto’s van
familie en vrienden op de kastjes, een vitrine met kunst, een tafel met Mandela tekeningen die
onder handen zijn. Marian is zo te zien een bezige bij.
Nadat de koffie gezet is en we gezellig in de huiskamer zijn gaan zitten vertelt Marian haar
verhaal. Een verhaal over liefde, kracht, veerkracht en eigen identiteit.
Een verhaal over haarzelf en haar onlangs overleden man Eugene.
Marian en Eugene hebben elkaar ontmoet in een klooster toen ze 20 en 23 jaar oud waren.
Marian en Eugene hebben elkaar daar voor het eerst gezien en wat woorden gewisseld met
elkaar. Later op een jongeren weekend toen Marian 22 jaar was en Eugene 25 jaar hebben ze
elkaar weer ontmoet. Toen sloeg de vonk echt over. Twee jaar op een rij hebben ze veelal
schriftelijk contact gehouden met elkaar door middel van brieven te schrijven ( ja, die met een
postzegel ).
In 1990 zijn ze getrouwd en na een huwelijk van 34 jaar is Eugene op 4 februari 2025 overleden.
Eugene had van kinds af aan al een spierziekte en kreeg van de artsen een korte
levensverwachting. Later bleek de diagnose niet helemaal correct te zijn en had Eugene toch nog
een langer leven voor zich dan toen gedacht.
Eugene was een positief mens en studeerde Notarieel Recht. De studie ging toch wel moeizamer
dan gedacht en later bleek dat er naast de spierziekte ook nog de ziekte van Crohn
gediagnostiseerd was.
Marian en Eugene waren echter vast besloten om te trouwen, altijd uitgaande van hetgeen wat je
nog hebt en wat je nog kan beleven met z’n tweeën. Positief gestemd.
Het werd toen in 1990 nog even spannend of dit zou lukken; de gezondheid van Eugene ging hard
achteruit.
Volhardend en positief gestemd als Marian en Eugene waren werd ook deze horde genomen en
later werd het huwelijk gezegend met een dochter genaamd Jelanie. Marian had deze naam ooit
in het weekblad Margriet ( kent u het nog ? ) gelezen en onthouden.
Na ca. 40 jaren voor Eugene gezorgd te hebben kijkt Marian nu terug op een vol en rijk leven.
Je zou denken dat Marian haar leven een beetje stil stond vanwege de zorg voor haar man maar
dat was en is absoluut niet zo. Haar man Eugene heeft haar altijd gestimuleerd om zelf ook actief
bezig te zijn. Marian heeft zich veel ingezet als vrijwilliger voor de kerk op diverse gebieden. Ook
het tekenen van Mandela tekeningen geeft haar veel rust en kracht.
In de jeugd van Marian heeft ze samen met haar ouders en 2 zusjes een auto ongeluk gehad
waarbij haar vader is overleden. Als oudste kind heeft ze daarna de taken van haar vader een
beetje overgenomen. Zelfstandigheid en verantwoording nemen zijn haar dus niet vreemd.
Foto's gemaakt met Zenza Bronica ETRSI op Ilford XP2 120 film.
Tijdens het gesprek wat ik heb met Marian werd er gebeld en ik zie door het raam vanuit de
huiskamer een dame met een bos bloemen staan.
Even open doen, zegt Marian.
Als ze de huiskamer weer binnen komt heeft ze de bos bloemen in haar hand en weer die
glimlach van oor tot oor.
Ik kijk haar vragend aan…?
Ja zegt ze, gisteren ben ik geslaagd voor mijn Taxi pas.
Blijkt dat Marian omdat Eugene in een rolstoel zat gewend was om in een grote bus te rijden.
In het hoofd van Marian bestaat er niet zoiets als “ nu ga ik het even rustig aan doen”.
Marian heeft dus haar zorgzaamheid en maatschappelijke verantwoording weer opgepakt na het
overlijden van Eugene en besloot om mensen met een verstandelijke beperking naar de
dagopvang in Noordwijk te gaan brengen en halen.
Dit moet natuurlijk wel professioneel gebeuren dus een opleiding als Taxi Chauffeur hoort daar nu
eenmaal bij.
Zo gezegd zo gedaan en één dag voor dit interview is Marian geslaagd als Taxi Chauffeur.
Even Pauze in mijn hoofd zien te zoeken, dat valt niet mee.
Want Marian heeft nog meer te vertellen. Eugene heeft sinds het jaar 2000 thuis nierdialyse
gehad, dit gaf een behoorlijke belasting op dagelijkse gang van zaken, ook vanwege de
spierziekte aan de kunstmatige ademhaling omdat de werking van zijn longen sterk verminderd
was. Over dat Eugene tussendoor ook nog Kanker kreeg. Bovenop de spierziekte, de ziekte van
Crohn, nierdialyse ook nog Kanker.
Bij je levenspartner….., degene waar je lief en leed mee deelt.
Ik val even stil en probeer woorden te vinden, maar welke woorden? Wat zeg je tegen iemand die
zelf zo sterk is, zo sterk in het leven staat en vol trots en levenslust hier aan een vreemde haar
levensverhaal zit te vertellen?
Marian zet nog even een bakje koffie.
Ik ben er meer aan toe dan haar lijkt het wel.
Als ze weer gaat zitten vertel ze dat ze ook nog een andere mooie ervaring heeft meegemaakt.
Marian beschouwt het zorgen voor andere mensen als iets moois en haalt daar duidelijk haar
kracht en voldoening uit.
Die andere positieve ervaring speelt op 26 april 2023.
Blijkt dat het “ Zijn Majesteit behaagd heeft “ om Marian een lintje te geven vanwege het vele
mantelzorgen en vrijwilligerswerk wat ze gedaan heeft.
De Mantelzorg blijkt niet enkel om haar man Eugene te gaan maar Marian zorgde ook nog voor
haar dochter, schoonouders, eigen moeder, een bovenbuurman en een peettante.
Het vrijwilligerswerk voor de kerk blijkt eindeloos; begeleiden, opvangen, koken.
Op mijn vraag of ze daar dan allemaal even goed in is komen we gezamenlijk tot het Pipi
Langkous principe; “ ik heb het nog nooit gedaan dus denk wel dat ik het kan”.
Hoe treffend is dit voor Marian die ergens aan begint gewoon omdat de noodzaak er is en zij zich
geroepen voelt.
Blijkt ze het ook nog allemaal te kunnen.
Ook vertelt ze tussendoor nog even dat ze lid is van de “ Red Hat Society”.
Ik zou zeggen Google dat maar even want daar is ook weer een heel verhaal op zich van te
maken.
Inmiddels heeft Marian de hobby van haar man Eugene overgenomen en dat is het maken van
fotoboeken. Voor Marian zijn foto’s belangrijk om terug te kijken naar alle herinneringen die ze
gemaakt heeft met haar vrienden, familie en haar man Eugene.
Herinneringen gekoppeld met fysieke foto’s…het klinkt als muziek in mijn oren.
Misschien moet ik daar eens een Projectje over maken.
Inmiddels besef ik wel dat Marian van het zorgzaam type is.
Maar wie zorgt er dan eigenlijk voor Marian?, vraag ik.
Het antwoord komt vlot; haar dochter Jelanie en een hele goede vriendin met wie ze alles kan
delen en waar zijzelf ook een luisterend oor vind. Ook haar twee zussen zorgen voor steun,
evenals enkele hele dierbare vrienden.Even later laat ze me nog vol trots wat kunstwerken zien in de vorm van schelpen die Marian op
haar 60e verjaardag nog van Eugene gekregen heeft. Aangekocht op een kunstbeurs.
Ondertussen dwalen mijn ogen over de foto’s van mensen die op de kastjes staan. Op 1 van de
foto’s staat de broer van haar moeder die hun getrouwd heeft, haar dochter gedoopt heeft en ook
een grote rol in haar leven gespeeld heeft. Nog meer foto’s van o.a. haar vader, haar ouders, haar
schoonouders, haar man Eugene, haar dochter Jelanie. De foto’s vertellen het verhaal van Marian
en Eugene. Een verhaal wat levendig blijft door naar de foto’s te kijken. Kan me zo voorstellen dat
de belevenissen door je hoofd schieten als je ernaar kijkt.
Ondertussen besef ik dat ik straks ook nog een foto van Marian moet maken. Zal de foto die ik
dadelijk ga maken ook ergens op een kastje staan en zal ze met tevredenheid terugkijken op ons
gesprek? Gaat Negatief Project misschien ook een klein stukje van haar leven uitmaken waar ze
met plezier op terug kijkt?
Marian heeft een rijk en vol leven geleid wat nog steeds het geval is.
Ze kijkt feitelijk niet terug maar alleen maar vooruit.
“ Een leven geleid ” komt ook niet in haar boekje voor. Ze leeft haar leven. Nu nog steeds.
Ik ben benieuwd waar ze nog naar uitkijkt of welke wensen ze nog heeft en wat ze nog wil.
Het antwoord van Marian is dat vroeger een vriendin van haar moeder zei:
” Meisje, Meisje maak je niet zo druk voor alles komt een oplossing”.
En dat is zo diep geland zegt ze dat dit haar levensmotto geworden is.
Ze laat het leven komen zoals het komt. Ze is zeer tevreden met het leven wat ze al gehad heeft
en kijkt uit naar wat nog komen gaat. Haar baan als Taxi chauffeur geeft haar veel voldoening en
ze is dankbaar dat ze juist door haar man Eugene geworden is wie ze wou worden.
Liefde delen met mensen is voor mij toch het allerbelangrijkste in het leven, zegt ze.
Luisteren kon ik vroeger niet zo goed, dat heb ik echt geleerd door mijn man Eugene.
Op die manier kan je er ook gewoon zijn voor mensen, luisteren is een kunst op zich.
Je hoeft niet gelijk een antwoord te hebben, luister gewoon.
Kijk gewoon naar wat nog wel kan en maak daar het beste van.
Deze visie en levenshouding deelden wij allebei, zegt ze.
Die liefdesbrieven van Eugene, die heeft ze nog.
Net als de foto’s op de kastjes en alle herinneringen die erbij horen.
Ik weet zeker dat daar nog veel meer foto’s bij gaan komen.
Marian heeft een kastje vol kunst.
Voor mij is Marian een kunstwerk op zich.
Geschreven door Nico Jordaan voor Negatief Project.
December 2025
Reactie plaatsen
Reacties
De uitgeschreven gedachten maken er een mooi verhaal van. En wat mooi dat er op deze manier ook weer iets positiefs uitkomt!
Wat een mooi liefdevol stuk. Ik heb het tranen in mijn ogen gelezen. Dit is Marian zoals ze is. Ze geeft zo veel. En ik kan het weten. Zij is mijn beste vriendin.
Geweldig vastgelegd en zo ken ik Marian en dat is via lotgenoten mantelzorg ruim 28 jaar